ชื่อทางวิทยาศาสตร์ : Tetracera loureiri (Finet&Gagnep.) Pierre

ไม้เถาเลื้อย เนื้อไม้แข็ง กิ่งก้านเหนียว มีขุยบางๆสีน้ำตาลแก่รอบกิ่งอ่อน เปลือกต้นผิวเรียบ สีน้ำตาลปนเทา

ใบ : เป็นใบเดี่ยว ออกสลับ รูปรีแกมรูปขอบขนาน ปลายแหลม โคนใบสอบ ขอบใบหยักฟันเลื่อย เนื้อใบสากคายมือ

ดอก : ออกเป็นช่อตามซอกใบปลายกิ่ง มี 5 กลีบ รูปกลมงุ้มงอ สีขาวนวลบาง ร่วงหลุดง่าย มีเกสรเพศผู้สีขาวเหมือนเส้นด้ายกระจายเป็นพุ่มฝอนกลมๆอยู่เป้นจำนวนมาก รอบๆดอกเมื่อดอกร่วงหมดจึงติดผลกลมรีเนื้อในสีแดง ภายในมีเมล็ดรูปไข่ 1-2 เมล็ด ออกดอกดกช่วงเดือนเมษายนถึงสิงหาคม

วิธีการปลูกและดูแลรักษา : รสสุคนธ์ขึ้นได้ดีในดินทุกชนิดและทุกสภาะอากาศ เป็นไม้ดอกที่ออกตลอดปี โดยจะเบ่งบานมากเป็นพิเศษในฤดูฝน นิยมปลูกเป็นไม้เถาเลื้อยประดับรั้วแนวซุ้มกำแพง

ชื่อวงศ์ : DILLENIACEAE

ประโยชน์ : ให้ความหอม ความสวยงาม เป็นไม้ประดับอาคารบ้านเรือน ใบ นำมาใช้แทนกระดาษทรายได้

สรรพคุณทางสมุนไพร : ดอก ช่วยบำรุงหัวใจโดยปรุงเป็นยาหอม ใบ ใช้รักษาโรคหิด

ต้นไม้สัญลักษณ์ : รสสุคนธ์หรือเสาวคนธ์แปลว่า เครื่องหอม กลิ่นหอม และเป็นชื่อดอกไม้ชนิดหนึ่งที่คนไทยโบราณตั้งขึ้น ดอกรสสุคนธ์เป็นดอกที่สวยงามทั้งยังมีกลิ่นหอมมาก หอมนานตลอดทั้งวัน คนสมัยก่อนจึงนิยมนำมาตั้งชื่อลูกสาว และกลายเป้นไม้มงคนที่นิยมปลูกตามบ้านเรือน โดยเชื่อกันว่า ผู้ใดที่ปลูกรสสุคนธ์จะเป็นผู้ดี มีความงามบริสุทธิ์ทั้งกายใจ มีชื่อเสียงดีเหมือนเถารสสุคนธ์ที่เลื้อยไปได้ไกล

การขยายพันธุ์ : ขยายพันธุ์โดยการเพาะเมล็ดและตอนกิ่ง

นิเวศวิทยา : รสสุคนธ์ขาวมักพบตามป่าละเมาะ ป่าผลัดใบและชายทะเล